به گزارش پایگاه اطلاع رسانی میارجل؛ محسن دامنی نوشته است: مقتضای زندگی پنجاه سال پیش این بود که افراد باید اسلحه می داشتند. زیرا زندگی برای شان بدون اسلحه داشتن، بسیار دشوار بود. از همین رو اکثرأ بنا به سبک زندگی شان دارای اسلحه بودند. اما هیچ وقت کسی به خود این جرئت را نمی داد که بخواهد از اسلحه در راستای فخرفروشی(تیراندازی در عروسی ها) و ریختن خون فرد بی گناهی استفاده کند همچنین اضافه می کنم در جامعه سنتی آن زمان، هیچ وقت مردم برای خود اسلحه ارزشی قائل نبودند. بلکه از اسلحه فقط در جهت حفظ ارزش ها و دفاع از ناموس و آب و خاک شان استفاده می کردند و هرگز از آن استفاده های خلاف شرع و عرف و قانون نمی کردند. 
 اگر به تاریخ نگاهی بیندازید خواهید دید که مردم بلوچ از اسلحه شخصی شان در جهت حفظ تمامیت ارضی کشور شان استفاده می کردند نمونه بارز آن در تنگه نالک که توانستند انگلیسی های متجاوز را شکست سنگینی بدهند و اجازه ندهند تا در خاک پاک مام میهن گستاخانه تاخت و تاز نمایند. بلوچ های قدیم که پدران و پدر بزرگان من و شما باشند بنا به شرایط آن دوران اگر اسلحه داشتند، خب، از آن به نحو بسیار مطلوبی که در بالا اشاره شد استفاده می کردند و خدای ناکرده از آن برای فخر فروشی و ایجاد ناامنی در سطح جامعه و ریختن خون فرد بی گناهی به زمین، استفاده نمی کردند. آنها بسیار با شرافت و پایبند به ارزش های انسانی بودند و برای همین‌، همچنان نام شان به نیکی یاد می شود و در تاریخ می درخشد. 
 اما اکنون سبک زندگی بنا به پیشرفت های علم و تکنولوژی تغییر کرده است و انسان ها از زندگی عشایری که متکی به شغل شریف دامداری بود دست شسته و به شهرها آمده اند تا هم زندگی مرفه تری به نسبت سابق داشته باشند و هم فرزندان شان بتوانند درس بخوانند و برای خانواده و جامعه شان تبدیل به آدم های موفقی شوند. زیرا دیگر پذیرفته نیست که آدم ها همچنان در گذشته خودشان بمانند. زیرا اگر قومی بخواهد بمانند آب یک جا ساکن بماند و جریان نداشته باشد حتما آلوده خواهد شد. زیرا تجربه ی زیسته بشر چنین مقوله ای را ثابت کرده است. 
 یکی از مواردی که همه ی اقوام را به سروری رسانده‌، علم و دانش است! هر قومی که به قلم و آنچه به تعبیر قرآن کریم می نویسد ارزش قائل شده اند به رشد و توسعه رسیده اند. از همین رو، جوانان استان و قوم شریف بلوچ نباید در عصر کنونی که عصر افتخار به قلم است نه اسلحه! در رقابت با اقوام و استان های دیگر در عرصه رشد و توسعه عقب بمانند بلکه آنها نیز با توجه به قلم برای رشد و توسعه استان محل زندگی شان تلاش کنند. زیرا یگانه راه رشد و آبادانی یک جامعه، در اهمیت قائل شدن به قلم است، نه اسلحه. همانگونه در بالا اشاره شد که اگر در قدیم مردم بلوچ اسلحه داشته اند نه به این خاطر که خود اسلحه برایشان تقدس داشته بلکه به این خاطر بوده که از اسلحه برای حفظ ارزشها و دفاع از آب و خاک شان استفاده می کرده اند.
  اما اکنون مدتهاست که اسلحه جایش را به قلم داده است و جوانان جامعه ی ما نیز باید به قلم که نماد توسعه یافتگی هر جامعه توسعه یافته است بیش از پیش اهمیت داده و سعی کنند به جای هنرنمایی با اسلحه و تیراندازی در یک عروسی، با اهمیت و محبت ورزیدن به قلم، هنر خویش را به نمایش بگذارند. زیرا قلم زبان دوستی ها است و از نوشتن است که تاریکی های جهل و غرور کاذب زدوده می شود و جایش را، روشنایی می گیرد! امید که به جای علاقه مند بودن به اسلحه و تیراندازی، به قلم توجه شود تا جامعه در پرتو چنین توجهی، به رشد و توسعه در ابعاد مختلف دست یابد. امید که جملگی چنین کنیم!