به گزارش پایگاه اطلاع رسانی میار جل؛ در نیمه قرن گذشته میلادی، در مرزهای تمدنی ایران و شبه قاره هند که محل زیست اقوام و ملیت‌های مختلف با مشخصه ها و عناصر فرهنگی گوناگون بود، با هدایت برخی از رهبران مسلمان شبه قاره هند، نظیر «محمد علی جناح»، کشور مسلمان پاکستان متولد شد. این کشور از همان آغاز پازلی از تکه های مختلف بود که در دو سوی مرزهای این کشور نوظهور امتداد یافته و صرفاً فقط با یکی از جنبه های هویتی یعنی دین تشکیل شده بود. جالب اینجاست که مفهوم ملت که از عناصر گوناگون تشکیل شده و لازمه تشکیل دولت بر مبنای أن است، نه در آغاز و نه در طول حیات هفتاد و چهارساله این کشور هیچگاه تحقق نیافت.
از طرف دیگر در ادامه حیات سیاسی این کشور بدلیل تسلط یک قومیت خاص، سیاستهای متمرکز و قلدرمابانه ژنرالهای نظامی این کشور، هیچ چسبی هم نتوانست ایالتها، ملیتها و قومیت های مختلف را که با اجبار به پاکستان الحاق شده بودند را به شریک و معتمد حاکمیت سیاسی بدل کند. همبستگی و اعتماد ملی که لازمه و مقدمه امنیت ملی است با سیاستها و برنامه های متمرکز و یکپارچه ساز دولت در مناطقی با هویت متمایز نه تنها هیچگاه تحقق نیافت بلکه به کشمکشهای خونینی در مناطق قومی انجامید. این کشمکش ها فقط در ایالت بلوچستان تاکنون در پنج دور جدال و کشمکش بین دولت مرکزی و معترضان به سیاستهای دولت مرکزی به قربانی و ناپدید شدن بیش از بیست هزار نفر انجامیده است. کما اینکه در آخرین دور از درگیریها در روزهای اخیر - که از سال ۲۰۰۴م شروع شده و تاکنون بی هیچ راه حل سیاسی ادامه داشته است- علاوه بر قربانی شدن دهها فعال سیاسی چندین زن و کودک قربانی شدند.
هر چند با اشغال و الحاق ایالت بلوچستان و خان نشین کلات در سال ۱۹۴۸ رسماً حکومت پانصد ساله بلوچها که از سال ۱۴۹۰ م و با سلسله رندها که توسط میرچاکر بزرگ آغاز شده بود خاتمه یافت، اما شخص محمد علی جناح و دیگر رهبران اولیه پاکستان بعد از الحاق اجباری بلوچستان همواره از اداره فدرال ایالت بلوچستان طی قرار دادهای مختلف سخن گفته و به این امر اذعان داشتند، امری که در سالهای بعد از تثبیت قدرت زمامداران پاکستان و تسلط پنجابی ها بر قدرت سیاسی به فراموشی سپرده شد و حکومت مرکزی با اتخاذ سیاستهای یکپارچه ساز، بهم زدن ترکیب جمعیتی، نقض قرارداد های مبتنی بر اداره فدرال ایالت، دستگیری، حبس و قتل رهبران سیاسی بلوچ، قرار داد های ناعادلانه گازی و نفتی و دیگر منابع بلوچستان بدون لحاظ کردن منافع محلی، استقرار واحد‌های نظامی و سرکوب گسترده بلوچها و....زمینه اعتراض گسترده ساکنین اصیل این مناطق را بدنبال داشت که متاسفانه با مشت آهنین و سرکوب خونین حاکمیت پاکستان مواجه شد.
بنابر وظیفه انسانی و احساس تعهد به ریشه های زبانی ، فرهنگی، روابط خویشاوندی و تاریخ مشترک تا پیش از از تحمیل مرزهای سیاسی توسط بریتانیا ، جمعی از فعالین سیاسی و اجتماعی استان سیستان و بلوچستان متاثر از شرایط غیرانسانی حاکم بر بلوچستان شرقی تصمیم گرفتند با امضای این بیانیه :
اولاً : به سیاستهای بی رحمانه دولت پاکستان در سرکوب و کشتار معترضان علی الخصوص کشته شدن چندین زن و کودک اعتراض کنند
ثانیاً: سکوت کشورها و قدرتهای جهانی و منطقه ای، سازمانهای جهانی نظیر سازمان ملل و مجامع حقوق بشری، رسانه های مهم بین المللی و فارسی زبان و... را تقبیح و محکوم کنند.
ثالثا : از مبارزه مسالمت آمیز و همراه با راه حل سیاسی اعتراضات شهروندان بلوچستان شرقی حمایت کنند و بر حقوق آنها از جمله حق تعیین سرنوشت، حق حیات سیاسی و اجتماعی ، حق بهره برداری عادلانه از منابع و ثروتهای سرزمینی خود و... تاکید کنند و
رابعاً: از مراجع فکری، مذهبی، سیاسی و اجتماعی می خواهند که با موضع گیری خویش کشتار و سرکوب مردم توسط دولت پاکستان را، تقبیح و محکوم نمایند.
1- دکتر عظیم شه بخش
2- یاسر کرد
3-دادکریم باشندہ
4-یونس پاکزاد
5-عبدالوھاب ایرانژاد
6-دکتر سارا خوشخوی
7-اکبر رئیسی
8-صدیق ابروفراخ
9- سعیده خاشی
10-عبدالکریم رئیسی
11- عبداللہ آسکانی
12-محمد انور پناہ
13-محمد حسین بزرگ زادہ
14-فرامرز بزرگ زادہ
15-بھادر نادری
16-عبدالروف ایراندوست
17-محمد امین ملک زادہ
18-جمشید اولیایی
19-محمود سربازی
20-اسحق رمشکی
21-احمد ملازھی
22-جاسم دادور
23-عبدالقادر براھویی
24-خالد بارکزھی
25-جمشید حسین زھی
26-مهرداد برنایون
27-دکتر حبیب اللہ ملک
28-حافظ محمد امین دھواری
29-نور محمد نادری
30-نظرمحمد کدخدایی
31-ابوبکر نرماشیری
32-عبدالحکیم بایگان
33-مصطفی دانشور
34-ایوب برھانزھی
