چہ میارجلّ ءِ ھالرسانی بُنجاہ ءِ ھال ءِ رِد ءَ سئید اَلی بزرگ زادہ ءَ نبشت : واجہ جواد سادکی کہ لھتے آئی ءَ  گُش اَنت ستمکار ءُ کَول پْروش. بلے شھر ءِ سروک آئی ءَ ھوارج ءُ مارک سرپد بنت. ءُ ھمیش اَت کہ جواد اَت سادک اَت تَژنارے اَت ءُ وتی تژن ءِ آش ئِے ماں بچیلّے کساس ءِ روگن ءَ ئِے گْراستگ.
گُشگ بیت وھدے کہ ھکیم سئید اَلی سینا ماں تژن ءُ بچکند ءِ کار ءِ بنگیج ءَ اَت، واجہ جواد ءَ آئی ءَ را گُشت کہ اے راہ ءَ باید اَسا جنان ءَ بہ روئے ءُ چہ بکشش ءِ برکت ءَ کہ آ تاوان بار مہ بیت، آئی ءِ گْوشکند وتی نام ءَ چاپ ئِے کتگ اَنت تاں جاھے کہ وھدے آ کمان بروان واجہ مھمد امانی ءِ تَژن ماں چھبار ءِ آَزات بندن ءِ نمدی ءَ چاپ بوت واجہ امان اَنچوش بْرانز گپتیں ءُ چہ ھوش ءُ اِیشتم ءَ شُتیں کہ شورایانی کمک کارانی ھژدری دیوانے بَرجَمینتیں ءُ بگُشتیں ما زانیں کہ اے کار واجہ جواد سادکی ءَ گوں ما کتگ گُڑا مارا ھم اُگدہ ءُ مالی ءُ اداری کمک کاری سازمان ھست کہ مالی کارانی تہ ءَ کم دَرچی کنگ ءِ بدل ءَ کار ءُ باری رھبندانی تہ ءَ کم دَرچی کنیں؛ گُڑا لَس رَھوتانی تہ ءَ کہ چَندے سادکی ھست اِنت، نام ءِ کم دَرچی ءِ رِد ءَ باید یکّے دَر بکنیں.
گُش اَنت کہ واجہ جواد سادکی ءَ وھدے اے گپ اشکت تاں دْراجیں وھدے ءَ وت ءَ چہ مردمانی چمّاں چیرئِے کُت؛ اَنچوش گُش اَنت کہ وھدے واجہ نادْراہ بوتگ پہ دارو ءُ درمان ءَ دْرستاں گُشتگ ئِے اَبید چہ ھکیم سئید اَلی سینا ءَ، ءُ اے منّانک ئِے پیش کرتگ : چوش کہ اے ھکیم تژن ءُ بچکند گُش اِیت گڑا تبیبی ٹِکّ ءُ ٹاک نزانت ءُ مئے نادْراھی ءَ گْوشکند کنت. وھدے کہ وت تژن نبیسی بندات ئِے کتگ گوں ھکیم ءَ ھچ رنگیں مشورت ئِے نہ کتگ ءُ گُشتگ ئِے چو کہ تبیبے گڑا تژن نزانت. ھکیم ءَ ھر چُنت آ وتی جند ءِ پنت ءِ تْرانگ ءَ پِرّینتگ بلے واجہ ماں اے راہ ءَ گوں دو اَسا ءَ ھم بے اَسا راہ کپتگ، گڑا بس ھرچے بوگی اَت ھما بوتگ. دابے کہ واجہ ءَ شپے ماں واب ءَ دیستگ کہ بُرزیں جاہ ءُ بستارے ءِ واھُند اِنت ءُ آئی ءَ ھمے ھیال آتک کہ شھر ءِ بُرزبستاریں تاک ءِ شَوربندی ءَ لگّینگ بہ ئے. گڑا تژن ءُ بچکندے پہ چھبار ءِ شورایاں بگُشت ئِے. واجہ ءَ وھدے کہ پہ ھکیم ءَ ھمے داستان بیاورتیں ءُ واب ءِ دَربُرد جُست کُتیں، ھکیم ءَ آئی ءِ پسّو ءَ گُشت کہ نی تئی بام ءَ جورکاں داتگ. چُنت وھد ءَ پد کہ آ ماں کُشارجاہ ءَ برگ بوت، داورے ءَ آ جُست کت کہ تئی چہ ھال اِنت واجہ ءَ پسّو دات کہ واب ءِ تہ ءَ من وت ءَ را بُرزیں جاگاھے ءَ دیستگ بلے نزانتگ کہ اے بُرزی پاھو ءِ دار اِنت؛ گڑا کوتوال پرمات اِش کہ ایشی ءِ زُبان ءَ چہ نُکّ ءَ دَر بکن اِت. واجہ ءَ کندان ءَ دَرّائینت کہ مئے زبان ءَ چوشیں گالے درنیاتکگ کہ آئی ءَ شما سزا بدئیت، زبان ءَ چہ گناھے کتگ. گڑا گُشت اِش کہ پاداں بُرّ اِت ئِے، واجہ ءَ پد ءَ سکّ ءَ کند اِت ءُ گُشت : ما وتی پاد ایرانی راج ءِ راہ ءَ نْدر کتگ، گڑا داوادار سُھر ترّ اِت اَنت ءُ اَرس اِش ماں اَنارکاں رِچان بوت اَنت ءُ آئی ءَ را جانباز گُشت اِش ءُ ویل اِش کُت کہ ھرچے گُش اِیت بگش اِیت. واجہ گُش اِیت آسر کہ ما چرے ھلاکی ءَ پہ سلامتی رکّ اِتیں گُڑا شگرانہ ءَ دو رکات تَژنی نمازیں ونت پرچا کہ مارا ھمے تُرس اَت کہ مئے دستاں بہ بُرّ اَنت ءُ مئے نَداں بہ پْروش اَنت ءُ ناراست ءُ نا سادکے مئے جاہ ءَ بْیار اَنت. (صدق الجواد الکریم)

رجانک : جنید بلوچ