چہ میارجل ءِ بنجاھی ھالرسانی ءِ ھالانی رد ءَ ; واجہ عبدالباسط بھرامی نبشتگ کہ گوں چمشانکے ھمے اڈ بوتگیں آپ بندانی پُشت ءُ پیش ءَ ، شَرّی ءِ سر ءَ سرپد بہ ایں کہ انچُش کہ مکران زر ءِ بے سیت ءُ کَٹّی پہ ملک ءِ کِشت ءُ کِشاری کار ءُ بارانی بارو ءَ ، اے آپ بنداں اوں نیکہ کمکے پہ چیرگوَری دمگانی زمین ءُ ڈگارانی آباتی ، وَرَگی آپ ءُ اے دگہ زلورتانی بارو ءَ نہ کتگ بلکیں گِندگ بیت کہ لھتے جاگہ ءَ مُلک ءِ جاورھالاں نگیگ تر ھم بوتگ ، وھدے کہ دھکان ءُ کِشت ءُ کَشار کنوکاں کہ پہ ھمے آپ بندانی آپ ءِ اوست ءَ وتی ڈگاران ءَ کَشت کن انت ، گِندّگ بوتگ کہ کِشارانی رودم ءِ وھد ءُ درگتاں ، بے ھچ وڑیں منّانکے ءَ ، آپ بند ءِ آپ اناگت ءَ بند کنگ بوتگ ءُ مردمانی کِشار چہ تناپی ءَ مُرتگ ءُ دھکان ءُ کِشار کنوکیں مردماں سریں پروشیں تاوانانی آماچ بوتگ انت داں جاھے کہ آھانی کشار ءِ ، ھاسکار باھوکلات ءِ موز ءِ باگانی نامے ھم پشت نہ کپتگ .

( چہ دگہ نیمگے ) انچوش کہ زانگ ءَ ات ، لھتے دمگانی کئورانی آپ چشکہ سرباز ، راسک ، گِہ ءُ گنداوگ ءَ ، اے آپ بندانی آپ ءِ اولیگیں چمّگ ءُ آپسر انت کہ وت چہ اے آپ بندانی نیامت ءَ زبھر انت ، انچوش دشتیاری، کنارک ءُ چھبار ءِ دمگانی مردماں ھم چہ اے آپ بنداں ھیرے نہ دبستگ ءُ بلکیں گَنتِر چہ پیش ءَ تُنّ ءُ تاھاپی ءِ شَزاری ءِ آماچ انت .

پارسی زبان ءَ بتلے ھست کہ گوش ایت " آب در کوزہ و ما تشنہ لبان میگردیم . یار در خانہ و ما گِرد جھان میگردیم " بزاں آپ کونزگ ءِ تہ ءَ انت ءُ ما ناھودگ ءَ چَھر ءُ تُرّ ورگ ءَ ایں .

نوں بژنی گّے کہ کنارک ، چھبار ءُ دشتیاری ءِ دمگاں ، 3 آپ بند ءُ مکران ءِ ساوڑ ءِ کِرّ کَش ءَ تُژن ءُ تناپی ءَ گوں دست ماں جیگ انت ، جُست اش انت کہ مُلک ءِ اُگدہ داراں پہ چونیں نیمونے ءَ چھبار ءِ زرتیاب ءِ آپ ءَ دگہ دورسریں شھران ءَ دَیَنت ؟ ما را گوشتگ ات اش کہ باھو ءُ دشتیاری ءُ زراباد ، مکران ءِ کِشت ءُ کِشاری کار ءُ بارانی ٹِلّک ءُ چیدگ بیت ، نوں اے دمگان ءِ کِشت ءُ کَشاری چیدگی ءِ اَنگار انت ، مھربانی کن ات مردمانی تُنّیگیں نُکّانی ھوشام ءَ مکران ءِ زر ءِ کش ءُ کِرّ ءَ سیراپ کن ات .

شَرّ ھما انت کہ شما پیسر ءَ زرتیابیں دمگان ءِ بے آپی ءِ بارو ءَ وڑے ناں وڑے بہ کن ات ءُ رند ءَ اے سرڈگار ءِ ھمساھگیں مُلک ءُ ھلاکہ انی سر ءَ چَمّے شانک بہ دے ات . پیراں زمانگ ءَ گوَشتگ کہ نان ءَ مزنیں مردان دَیَنت ، چراگے کہ وتی لوگ ءِ ازگاری انت پہ مسیت ءَ روا نہ بیت .

ما مرچاں گِندَگ ءَ ایں کہ 3 آپ بند ءُ سبزیں ساوڑ ءِ کِرّ ءُ سرباز ، کھیر ءُ کاجو ءِ کئور ءِ کَش ءَ ، راج ءُ مردمانی تُنّیگی ءُ مُلک ءِ تاھاپی ، نوں بس مُلک ءِ زمّہ وار ءُ اگدہ دارانی ناھودگیں مارشت ءُ کارستانی پَدّر کنوک انت .

چوں بوت کنت کہ اے ھند ءُ دمگانی تہ ءَ 3 آپ بند بہ بیت بلے مُلک ءِ چیر گوری زمین ءُ ڈگاراں تُنّ ءِ آماچ بہ بنت ؟ چوں بوت کنت کہ راج ، آپانی تہ ءَ تُنّ ءِ سر دچار بہ بیت ؟ اگاں ھما وھد ءَ کہ اے آپ بنداں اڈّ ءُ پیم کنگ بوتگ انت پہ مُلک ءِ ھند ءُ دمگانی آپ ءِ سر کنگ ءَ چیر ساچیں اوزا ءُ ساماں ھم تیار کنگ بوتگ ات مروچی ما وتی کِشت ءُ کِشارانی اے نگیگیں جاورھال ءِ گِندوک ءُ چاروک نہ اتیں کہ پارسی بتلے ءُ گُوَش ایت ، آب در کوزہ و ما تشنہ لبان میگردیم ، یار در خانہ و ما گرد جھان میگردیم " آپ کونزگ ءِ تہ ءَ انت ءُ ما وت سر ءَ ناھودگیں چَھر ءُ تُرّ ورگ ءَ ایں / رجانک : میرجلال