میارجل ءِ ھالرسانی بنجاہ ءِ ھالانی رِد ءَ : ھشترے ءُ ھرے ماں وش زید ءُ میزریں گیابانے ءَ زند گوازنگ ءَ اِت اَنت، ءُ سال ھم بھارگاھی سال ءُ ملک ھم سبز ءُ آباد اَت.
 یک روچے آ دوئیں ھور چرگ ءَ اِت اَنت، ھشتر ءَ پہ ھر ءَ گْوشت: من ءَ کاروانے ءِ ٹِلّوانی توار ءِ سما بوگ ءَ اِنت، ھچ مہ گش دانکہ کاروان اچ ما تود مہ بارت ءُ وتی راہ ءَ بہ روت، اگاں مئے توار ءَ بہ اشکن اَنت، مارا گر اَنت ءُ بر اَنت ءُ مئے سر ءَ گرانیں بار لڈ اَنت گڑا مروچی مئے آجوئی ءُ وشیانی گڈی روچ بیت.
 ھر ءَ گوشت: ھبَر ماں تئی دپ ءَ اِنت بلے بیا کہ من ءَ سَرَّگے ءَ گپتگ پرچا کہ من شر چَرتگ ءُ تو شر تر زان ئے منی لاپ کہ سیر بہ بیت من ءَ بے سرّگ ءَ نہ بیت.
ھشتر ءَ ھرچی کَڈِّن کرت بلے ھر سرپد نہ بوت ءُ سرّگ ءَ لگ ات.
 کاروان ءِ مردماں کہ ھر ءِ توار اشکت ، آتک ءُ دوئین اش گپت ءُ برت ءُ مزنیں بارے آیانی سر ءَ لڈ ات اش.
 راہ ءِ میان ءَ ھر ءِ پاد ماں ھونڈے ءَ رپت ءُ سر دست ئِے وارت ءُ کپت، ھر وت ءَ بہ ڈگار جت ءُ اچ وتی جاه ءَ هچ نه سُر ات ھرچی کہ ھر جت ءُ چُپت اش پاد نیاتک گڑا ھر ءُ آئی ءِ بار ءَ ھم ھشتر ءِ سر ءَ لڈ اِت اش.
 کمے کہ شت انت ھشتر گوشت بہ چار کم بھتیں ھر، مارا ماں چونیں گپچلے ءَ دور اِت دات، بلے بیا کہ ھنوں من تئی آواز ءِ تھتال ءَ کپتگ آن ءُ من ءَ ناچے ءَ گپتگ، ھر ءَ گوشت پہ ھدا ءَ بہ چار که چوش نہ کن ئے، او منی واجہ! 
ھشتر ءَ گْوشت تو وَ من ءَ زان ئے من ءَ کہ ناچ بہ گیپت من وت ءَ داشت نہ کن آں، ھشتر  پہ ناچ ءَ لگ اِت، ھما دمان ءَ ھر کپت ءُ مزنیں بار هم به آئی ءِ گردن ءَ کپت انت ءُ چک پروش بوت ءُ ساہ ئِے دات.

رجانک: دودا بلوچ